Een rondleiding op ' n moderne beekeepersfarm

Vanmorgen werd ik om kwart voor zeven mijn bed al uitgebrand. De zon stond er al weer een tijdje zijn best te doen en dan realiseer ik me dat het toch echt tweede kerstdag is. Het blijft een onwerkelijk iets, niets dat mij er aan doet herinneren dat het kerst is. Ok, er staat hier wel een kerstboom, maar dat is het dan ook. Tot Regula's stomme verbazing was ik vandaag de eerste die onder de douche kroop. Tot nog toe had zij de eer. We moesten alle drie bijtijds op want we hadden een afspraak met Robert, the beekeeper. Hij woonde zo'n 2km 'down the road' en kwam ons al tegemoed toen we de auto aan het parkeren waren. Hij was blij want "we had safed him from the dishes". We liepen zo'n honderd meter de berg op, daar stond een flinke 'fabriekshal' van wat op alluminium leek.
Er wordt daar op South Island veel met voor ons ongebruikelijke materialen gebouwd. Zo heeft 7 op de 10 huizen een golfplaten dak, is zeker 60% van de huizen van hout, 25% van kunstof met houtprint en alleen de heel rijken bouwen met steen en dakpannen. Waarom? Het heeft alles met de aardbevingen te maken. Hoe lichter het materiaal hoe minder kans op grote schade en slachtoffers. Ik ben benieuwd hoe dat op North Island is.
De 'Honeyfactory' is aan heel veel overheidsregels gebonden. Robert heeft 350 bijenvolken die gemiddeld voor zo'n 10.000 kilo honing zorgen. Hij noemt zichzelf een kleintje want er zijn veel grotere, er is er zelfs 1 met 17.000 volken. Robert is voornamelijk gespecialiseerd in Manucahoning. Ok, ik vond het erg interessant en Robert wist er gepassioneerd over te vertellen. Na een uur stonden wij weer bij de auto en gingen naar Kenepuru Sound. Daar zouden wij naar de top van Te Mahia lopen (een heuveltop) want van daaruit heb je een prachtig uitzicht over een heleboel Sounds. Hoelang gaat het duren voordat we boven zijn vroeg ik nog, als antwoord kwam; oh ongeveer een half uur..., zeg veertig minuten. Ok, is het stijl? 'Valt alles mee'. Wij kwamen bij de voet van de heuvel aan en ik vond meteen al dat het meevallen wat tegenviel. Na dertig minuten kreeg ik wel door dat ik die veertig minuten maar uit mijn hoofd moest zetten en keek met enige jaloezie een dertiger na die al rennend de heuvel op liep. Na een uur liep ik zwaar te puffen en te hijgen en er kwam een oud stel naar beneden waarvan de vrouw zei; 'Keep on puffin' it's certainly worth the troubel' Vijf minuten later kwam er een vrouw mij passeren die ook al in een ongepaste snelheid naar boven rende. Ik heb niet gemopperd of gevloekt maar deed er ruim anderhalf uur over eer ik boven was. Maar de oude vrouw had gelijk; het was een prachtig mooi uitzicht wat we hadden. Zeker de moeite van het klimmen waard. Naar beneden gaat veel makkelijker en dan is alle inspanning en moeite weer snel vergeten. Wat ook wel met enige trots vermeld mag worden is dat Regula ook deze tocht zonder klagen met al haar schroefjes en bouten tot een goed einde heeft gebracht. Toen wij klaar waren wisten we een cafe langs de weg te vinden met een kop uitmuntende koffie waar we effe gebruik van maakten, na zo'n tocht hadden we dat toch wel verdiend. Tegen twee uur waren we weer op Sherringtonfarm en kon het faulenzen (het luilakken) weer beginnen. Niet voor Matthias en Regula, jullie begrijpen het al..., die moesten weer zonodig het badpak aan. Onbegrijpelijk dat dat ijskoude, zoute water zo'n aantrekkingskracht kan hebben, maar ze gaan daar rustig hun baantjes trekken hoor, alsof er geen kou bestaat. Ik beperkte mij tot mijn 'Maarten!' en Tom Poes. Het is een lange tijd geleden dat ik zoveel achter elkaar heb gelezen.
Tegen een uur of vijf bracht Lisa een dienblad met thee en koffie naar buiten en een half later zaten we te genieten van de resultaten van haar kookkunst. Tijdens de maaltijd hadden we erg fijne gesprekken en na de maaltijd gingen Regula nog even een frisse duik in Mahau Sound nemen. Het begon net vloed te worden, dus naast zout en koud was het nu ook nog modderig. Maar dat maakt Regula niets uit, als zij haar vinnen en kieuwen maar kan gebruiken. Matthias hield het deze keer voor gezien, hij kroop achter zijn laptop en ik kroop achter de pc. Zo mensen, het is alweer half tien, net viel de pc uit en dacht ik dat ik mijn stukje kwijt zou zijn, gelukkig was dat niet zo. Voordat die dat nu weer doet, ga ik maar plat, morgen weer met de boot naar W'ton.