Weer met Bluebridge naar Wellington

Vandaag moesten we afscheid nemen van Lisa en haar moeder Julie. Na vier dagen uitrusten, luilakken en verwend worden gingen we weer met de veerpont naar Wellington. Maar eerst breakfast, Matthias had voor de gelegenheid een kaasplankje laten aanrukken met allerlei kazen die Lisa zelf fabriceert. Ik hield het bij het zelfgebakken brood en de Manukahoning. Toen de buiken waren gevuld keek Regula wat treurig de Sound in; het was eb, zwemmen zat er dus niet in.
Dan de koffers maar inpakken en zorgen dat we niets vergeten want effe terugrijden is geen optie. Het is wat hoor dat afscheid nemen, steeds is het net of we heel goede vrienden achterlaten. Wij genieten van ons verblijf en de B&B-host geniet van ons gezelschap. Tegen elf uur arriveerden we in Picton en zochten daar een terrasje op. We zaten nog maar even en er passerde ons en prachtige Vauxhall uit 1956. Ik haalde natuurlijk meteen mijn fototoestelletje uit de auto, deze wilde ik toch wel vastleggen. Maar voordat ik de kans had was hij al uit het zicht verdwenen. Niet getreurd, er kwam zomaar een andere klassieker de straat in rijden, man, man dat is echt genotteren. Keurig gerestaureerd, zo orgineel mogelijk, een sieraad voor de trotse bezitter en een vreugdevol moment voor de toeschouwer. In Picton ontdekte ik een platenzaak maar laat die nou gesloten zijn, de 28ste(morgen dus) weer open.
Dan maar naar de 'check in'. Maar toen wij de hoek om liepen stond hij daar zomaar geparkeerd, de Vauxhall. Dat was boffen, kon ik 'm toch nog effe vastleggen.
Hierna zonder oponthoud naar de haven. Er stond nog maar een auto of vijf te wachten, vier er van waren van een groep jongeren van tussen de 17 en 23 jaar, een man of twaalf bij elkaar. Toen wij er zo'n kwartier stonden werd ik benaderd door een man die de leeftijd ergens in de 55 had. Het bleek een Roemeen van oorsprong die nu 8 jaar in Ashburton, een plaatsje onder Christchurch, woonde. Een erg vriendelijke man die zo ontzettend blij was dat hij nu in New Zealand woonde. Ik had het veel eerder moeten doen, vertelde hij mij. "Happily I caught the last train" besloot hij zijn verhaal en dat vond ik wel een mooie uitdrukking.
Ondertussen had de jeugd van South Island zich in Picton verzameld en wilden ze allemaal naar North Island. Om de tijd de doden stonden ze met elkaar te cricketten of gooiden ze een rugbybal naar elkaar over of stonden gewoon wat met elkaar te hangenm in, op en rond een auto. De overtocht zelf was en saaie bedoening, binnen was het snikheet maar toch altijd beter dan buiten waar je bijna van het dek afwaaide. Gelukkig kwam ook aan de overtocht een eind en Matthias stuurde de Mazda Tribute vakkundig door het drukke verkeer naar het huisje van zijn hospita, alwaar wij de komende dagen mogen bivakkeren. Nikki, de hospita, is er niet, die is in Blenheim bij haar ouders. Na de koffers te hebben uitgeladen keken we wat er was en niet was voor onze avondmaaltijd zodat we gericht konden inkopen doen. Dat wrd een heerlijk slaschotel zoals alleen Regula die kan maken met rijst en een prima karbonade voor Matthias en mij, zoas ik die alleen kan maken. We waren nauwelijks klaar met deze hap toen er een man kwam binnenlopen, Het bleek een nieuwe huurder van Nikki te zijn, want Matthias heeft genoeg van al het kindergekrakeel en gaat verhuizen.
Gelukkig heeft Matthias deze computer aan de praat gekregen want hij deed niets meer. Nu kon ik toch nog mijn stukje schrijven. Morgen gaar we de stad in, kijken of we een cd shop kunnen vinden en een begin maken met het verhuizen van Matthias.
Het is nu 21:55 uur, we gaan slapen!