De laatste uren in New Zealand

De laatste uren in New Zealand waren uren gevuld met weemoed, afscheid nemen, en dan niet alleen van Matthias maar ook en vooral van een land vol van mystiek, prachtige vergezichten, een prima klimaat, een instelling die mij wel ligt (don’t worry mate of, well, what can you do, it happened, of Yes, things go broke) een oppervlakte van 270.534 km² en een populatie van 5.213.418 (Ned 41.526 km² inwonertal van 16.600.000. Dat wil dus zeggen dat er in NZ op iedere km² 20 inwoners zijn tegen 400 in NL.
Wij namen afscheid van Rachel en vertrokken rond tien uur naar Matthias, die pakte zijn motor en reed voor ons uit naar ‘The Airport’, stalde ‘m daar en reed met ons naar het autoverhuurbedrijf. Wij hebben in 35dagen zo’n 5000km gereden en waren slechts €850, = kwijt. Daar kan je nog eens een auto voor huren. De verhuurder liep wat rond de wagen om onregelmatigheden te ontdekken, nonchalant, zonder nou echt op zoek te zijn naar deukjes of krassen en daarna werden wij door de verhuurder naar het vliegveld gebracht, hij gaf ons een hand en wenste ons ‘a safe trip’ en wij gingen naar binnen voor een laatste kop koffie met wedges samen met Matthias.
Hoe lang we het ook probeerden te rekken, onvermijdelijk komt het moment dat we ook van Matthias afscheid moeten nemen. Toen wij bij de douane aankwamen bleek maar weer eens dat ik er niet goed met mijn gedachten bij was toen ik mijn (hand)bagage inpakte. De ambtenaar nam mij apart toen mijn bagage door de scan was geweest en haalde een potje honing van The Manuka tree uit mijn rugtas. Dat mocht niet mee, had ik nagedacht bij het inpakken dan had ik het geweten en in mijn koffer gedaan, dat mag dan weer wel.
Matthias was jammer genoeg al vertrokken en op de motor hoorde hij zijn telefoon ook niet, anders kon ik het nog aan hem geven(zo gerelaxt zijn die douanegasten dan ook weer wel). Jammer, want het is wel heel speciale lekkere honing.
Van Wellington naar Melbourne was een probleemloze reis, wij zaten daar in dat vliegtuig, ieder met onze eigen gedachte. In Melbourne mochten we zo’n 7 uur wachten op onze aansluiting naar London met tussenstop (2uur) in Hongkong.
Dat is toch ook wel een speciale ervaring hoor, al die mensen bezig in hun eigen stemming en op weg naar onbekende bestemmingen. Op en neer lopend met een krant onder de arm en aktekoffertje in de hand(de zakenman?) of op de grond liggend met ipod of klein laptopje en headphone op(vaak de jongere). Moeders met (kleine)kinderen en tassen vol luiers en baby en peuterbenodigdheden(mijn respect hoor). Mensen met handicaps die door personeel van hot naar her worden getransporteerd. Allerlei (kleder)drachten van Aziaten van het platteland of juist gekleed in de allerlaatste dure mode. Daarnaast waren de onmogelijk geklede mensen, de onopvallende mensen, de oudere mensen…, op zo’n luchthaven is zoveel te zien, daar verveel ik mij nooit. Die uren waren dan ook zó voorbij.
Wat mij ook opviel was dat heel veel Aziaten met een blackberry, ipod, ipad of electronica wat daar op lijkt geroutineerd in de weer is. Ze kunnen nog zo traditioneel gekleed zijn, maar zo’n mini pc behoort tot hun uitrusting.
De TaxFree shop is een geliefde plek om de tijd te doden, veel mensen lopen daar rond dus ging ik er ook maar eens kijken. Wie weet was er zo’n ipad wel voor een habbekrats te krijgen, maar dat viel tegen. Het meest van wat daar wordt aangeboden is flink aan de prijs en ik verbeelde mij dat het soms zelfs duurder was dan in de winkel, die centen hield ik maar op zak.
Van Hongkong naar London vlogen we met daglicht, er werd door de stuwardessen op aangedrongen dat de luikjes voor de raampjes geschoven moesten worden, zodat het vliegtuig verduisterd werd voor degene die wilde pitten. Maar ik kon het natuurlijk niet nalaten om toch regelmatig naar buiten te kijken.
Ik heb mij dat nooit zo gerealiseerd, maar van Hongkong naar Moskou is het één groot bergachtig gebied, prachtig besneeuwd met hier en daar toppen met ‘eeuwige’sneeuw. Ontzettend leuk om op 11000 meter hoogte en met 1000 km per uur in die diepte wegen, rivieren en dorpen of steden proberen te ontdekken. Dat is nog lang niet eenvoudig.
Vanaf Moskou naar Londen was het bewolkt en kon het raampje wel dicht blijven want daar was ik snel op uitgekeken.
In Londen werden de Aziaten min of meer vervangen door de inwoners van het voormalige Britse Empire. Deze verloren de realiteit en zich zelf in de DutyFree shops, zodat zij ook de vertrektijden van hun vliegtuig niet meer helemaal paraat hadden. Het gevolg hiervan was dat regelmatig personen werden opgeroepen zich te melden want er werd op heb gewacht. Nadat ze dan zo’n vijf keer waren omgeroepen, zag je die gasten uit Afrika of van één of ander eiland, bepakt en bezakt met hun DutyFree buit aan komen lopen, rennen kunnen ze niet. Ik dacht dat je maar één handbagage mee mocht nemen?
Uiteindelijk mochten wij dan ook instappen en driekwartier later was onze reis dan echt helemaal ten einde.
Wat ik dan ook weer heel eigenaardig vond is dat je overal wordt gecontroleerd en binnenstebuiten wordt gekeerd maar in Nederland is er niemand die je ook maar een blik waardig keurt. Ja, zo’n douanemannetje kijkt met een half oog naar je paspoort, maar dat is het dan ook.
We werden door Herman en Mirjam naar Ermelo gereden, want na zo’n lange reis vonden ze dat we ons dààr maar niet aan moesten wagen.

Thuisgekomen ben ik er maar eens even voor gaan zitten en de laatste weken aan mijn gedachten voorbij laten gaan. Wat hebben we toch een fantastische tijd gehad. Natuurlijk in New Zealand, alles nieuw en onbeschrijfelijk mooi. Maar ook met onze B&B’s hebben we het getroffen, geen pech of ongelukken met de auto en met elkaar hebben we het ook ontzettend leuk gehad, Matthias achter het stuur, geen onvertogen woord, geen spanningen. Echt een heerlijk ontspannen vakantie en dat terwijl Regula al die tijd nicotinevrij door het leven ging.

Nu heeft het dagelijkse, normale leven het weer overgenomen. De koffer is uitgepakt, de kleren zijn gewassen, gevouwen en weer in de kast opgeborgen. Ja, het eerste werkweekend van dit jaar zit er ook al weer op.
Het is koud, lekker weer om binnen te blijven en het blog te verzorgen en te voorzien van foto's. Gelukkig hebben we de foto's nog. Het is steeds opnieuw genieten wanneer ik zo door die foto's heen wandel. Nu serieus opletten met de dagelijkse uitgaven en zorgen dat ik over een jaar of drie voldoende heb gespaard om weer te gaan want dan is Matthias klaar met de studie en wil ik bij zijn diploma uitreiking zijn. Wat ik begrepen heb gaat dat gepaard met ceremonies die je wel eens in films ziet. Cape en baret e.d. Leuk genoeg om er bij te zijn.