Onze laatste dag in Taupo

Het had de hele nacht geregend en toen wij uit bed waren regende het nog, het was al bijna half tien. Wij hadden een bezoek aan een orgineel Maoridorp geplanned, het beloofde heel wat; een dorp waar de Maori van de Matai, hun legenden gingen vertellen, lieten zien hoe zij leefden voor de europeanen voet zetten op Aotearoa=New Zealand. De weg naar Rotorua was een leuke weg vol afwisseling, hoge heuveltoppen, diepe gaten en overal langs de weg zag je van die dampsluiers, alsof er fikkie werd gestookt, maar het was dus een thermal gat waar de aarde haar zwaveldampen laat ontsnappen. Wij waren veel te vroeg dus gingen we Rotorua verkennen. Rotorua is de meest waardeloze, troosteloze, fantasieloze restaurantloze stad waar we ooit zijn geweest in NZ. Het ligt temidden van het grootste bedrijventerrein wat we ooit gezien hebben, kortom; niet de moeite waard om er veel woorden aan vuil te maken. Het stinkt er ook nog naar zwavel, het enige leuke aan Rotorua is dat je het kunt verlaten. Dat deden we dus, we've gotta get out of this place!!!
Wij op weg naar de Matai Maori, daar waren we tien over vijf, terwijl wij daar om zes uur werden verwacht. Ik stapte het info kantoortje binnen, er zat een jongedame ongeintersseerd te wezen en keek wat verstoord op toen ik haar aansprak. Ze was met niets speciaals bezig, beantwoordde de telefoon en polijsde haar nagels. Ik was vlot klaar daar en ging buiten staan, kijken wat er zoals in dat Maoridorp bewoog. Daar bewoog helemaal niets. Geen kinderen die speelden, geen teken van leven. Al gauw begreep ik hoe dat kwam, er leefde helemaal niemand in dat gat. De "bewoners" kwamen er in hun pick-up en 6cylinders aanrijden. Het waren gewoon een stel toneelspelers die terug gingen in de tijd, zoals zij het uit overlevering van hun ouders en grootouders hebben meegekregen. Zeven bussen gingen op weg om toeschouwers op te halen. Ik zij tegen Regula en Matthias dat ik mijn buik vol had van deze commerciële geldklopperij. Daar ga ik niet ook nog eens 225 euro aan bijdragen. Ik wilde weg, gelukkig konden Regula en Matthias het met mij eens zijn. Wij gingen dus weer op weg naar Aultmore Cottage.
Met enige trots mag ik vermelden dat Regula deze vijf weken rookloos heeft doorgebracht en ik spreek hierbij de wens uit dat dit het begin is van een lange rookloze tijd die komen gaat.
Wat mij de laatste dagen wel opvalt is het volgende; Regula is erg aanhalig en kusserig en ook nogal aanrakerig. Het gaat wel allemaal één richting op en dat is niet mijn richting. Morgen rijden we weer terug naar Wellington. Daar zijn we toch wel een goeie zes uur mee bezig, hopelijk is het dan wat beter weer want er zijn onderweg mooie plaatjes te schieten. Vooral in Rangipo Desert, de enige desert in New Zealand. De enige plek waar in NZ wilde paarden leven. Deze woestijn ligt 600 tot 1000 meter boven zeespiegel, hevige sneeuwval, zelden in de rest van het eiland, komt er regelmatig voor. Kortom, een bijzondere en interessante plek.