Volgende B&B is in Greymouth

Vanmorgen was het weer droog, mooi weer om te rijden. Hoewel we zo'n 355 km (= 6 uur of meer, afhankelijk van hoevaak we stoppen) voor de boeg hebben, doen we kalm aan. We hoeven pas om 10 uur de cabin te verlaten. De route beloofd veel want we gaan via Arthur's pass en we hebben van verschillende personen gehoord hoe mooi het daar wezen moet. De eerste tientallen kilometers zijn eentonig en saai. We hadden net zo goed van Almere naar Lemmer kunnen rijden. Maar toe we eenmaal bij de Southern Alps waren aangekomen begon het er alweer wat op te lijken. Mooie glooiende heuvels, het heeft wel wat van het Emmenthal in Zwitseland weg. We waren nog maar net begonnen met de klim van Arthur's pas toen we werden tegengehouden; er was een ongeluk gebeurd verder op en we moesten allemaal naar de linkerkant van de weg. De vrachtwagens moesten rechts van de weg parkeren. Na een kwartiertje hield Regula het voor gezien en ging de auto uit. Daar raakte zij in gesprek met een vrouw in de auto achter ons die, naar later bleek, Brenda heette. Het bleek een onderhoudende vrouw te zijn want Regula en zij waren geannimeerd aan het praten met elkaar. Ondertussen kwam een politieauto langs, er vloog een helicopter over, ook een auto van de bergingsdienst reeds ons voorbij en de dames gingen onverstoord verder met hun gesprek. Toen kwam de auto van de bergingsdienst weer terug, hij had zijn lading opgehaald. Het zag er afschuwelijk uit, een personenauto die over de kop moet zijn gegaan, of misschien wel van de weg geraakt en naar beneden.... Hij zag er in iedergeval uit alsof hij in een pers gezeten had. En dan de motor...., je kon zien dat het ooit een motor was geweest, maar daar houdt het dan ook mee op. Plotseling kwam de boel weer in beweging, niet dat er nou een giga rij aan auto's stond hoor, hooguit zo'n vijftig auto's bij elkaar. Wij passeerden de plaats van het ongeluk en vroegen ons af wat er nou eigenlijk was gebeurd want er was geen aanleiding voor een ongeluk te bedenken.

Regula had een uitnodiging van Brenda om een bakkie thee te komen drinken in het plaatsje Arthur's Pass boven op de Pass. Daar gaven wij graag gehoor aan. Brenda heeft daar een retreat, een zomerhuisje, en woont in Christchurch. Ze komt haar levenlang al naar dat retreat in Arthur's Pass en wil ons na het kopje thee graag laten zien waarom. Ze vertelt honderd uit over haar dorpje, onderandere dat er maar dertien vaste inwoners zijn. Dat het oorspronkelijk een goudzoekersdorp was, ten dode opgeschreven, totdat er besloten werd een spoorrail aan te leggen van Christchurch via Arthur's Pass naar Greymouth. Echt een enkel spoor! Allemaal heel interessante weetjes. Ondertussen waren we aan de wandel geslagen en waren we op weg naar een waterval. De omgeving was werkelijk adembenemend mooi, De Pass voerde door een hoge, tamelijk brede kloof, met aan weerskanten van de weg diverse kleine watervalletjes. Maar wij waren op weg naar een echte serieuse waterval. Na zo'n twintig minuten stond ik daar te hijgen en te puffen, de weg leidde nogal stijl omhoog en wij moesten heel wat trappen beklimmen voordat we bij die waterval waren. Dit had ik al eens eerder megemaakt, bij het beklimmen van de Tamaro in Tessin , Zwitserland. Tijdens de klim liep ik mij af te vragen waar in de wereld ik nou eigenlijk mee bezig was. Al vloekend en zuchtend zeulde ik mijzelf omhoog, maar eenmaal boven.... Jawel, het was we de moeite waard en ik was blij dat ik me zo had lopen af te beulen. Effe een kopje thee drinken noemt Regula dat; twee uur en 341 treden klimmen en ook weer afdalen later, zaten we weer in de auto en vervolgden we onze weg naar Greymouth. Daar zaten Ellen en Morrell op ons te wachten. Tegen 19.00 uur liepen wij onze keurige kamer binnen met eigen douchekamer met toilet en lounche met tv en gratis internet. Een prima place to be.