Naar Lake Tekapo en Lake Pukaki

De dag begon eigenlijk wel redelijk positief. De zon deed zijn best maar de wolken waren er met teveel, dat kon hij nooit winnen. Dat liet ons niet uit het veld slaan, wij gingen toch maar op pad, naar Lake Tepako. Lake Tepako staat bekend om zijn azuurblauwe water en de prachtige scenery. De weg er naartoe kregen wij er al gratis bij. Tsjongejonge wat was dat mooi, en het werd steeds maar mooier. Helaas, het foto's uploaden moet wachten tot wij weer terug in NL zijn, ik ben de benodigde snoertjes vergeten, of beter, ik heb het verkeerde snoertje meegenomen. Maar probeer het je eens voor te stellen... De weg strekt zich voor je uit en leidt je door weilanden en stukken bos, wat aan beide zijden wordt omzoomd door een bergrug. naast de weg een veld van duizenden lupinen! Een prachtig laken van honderden kleuren, varierend van wit naar donkerrood naar diepblauw. Daar zijn de bollenvelden niets bij. En wij komen dit zomaar tegen in het wild!!

Aangekomen bij Lake Tepako viel meteen op dat er weer een zwerm Japanners, met luxe reisbus, voor ons was aangekomen. Het meer moet het echt van zijn eigen charme hebbben want naast een kerkje uit de pionierstijd was er weinig te beleven. Ik ging dus maar een beetje aan de wandel en naast ontzettend mooie plaatjes kwam ik op eens een standbeeld tegen van een border collie. Dat vond ik nou prachtig, ere wie ere toekomt. Op de sokkel was een plakette bevestigd waarop stond te lezen dat zonder de border collie het laten begrazen van de berghellingen onmogelijk zou zijn geweest. Daar de zon nog steeds in gevecht gewikkeld was en zonder zon de mooie azuurbllauwe kleur niet tot z’n volle recht kwam besloten we maar wat verder te gaan naar Lake Pukaki. Waarom dit meer minder bekend is, is voor mij een raadsel. Zeker net zo blauw, net zo gigantisch, net zo indrukwekkend.
Regulla had bij Lake Tepako zich nog weten te beheersen maar nu ging ze helemaal los hoor, nu moest en zou zij zwemmen. Matthias stuurde de Mazda Tribute van de weg af het ruige terrein in, iets waar hij eigenlijk al langer op had lopen te azen. Lekker terreinrijden. Toen we ver genoeg van de weg af waren ging Regula de zeemeermin uithangen en ik ging op jacht naar leuke plaatjes met o.a. Mount Cook (in Maori; Aoraki = berg die de wolken pakt) Deze berg is 3766mtr hoog en daarmee de hoogste berg van New Zealand. Matthias zocht zijn vertier aan de waterkant. Na verloop van tijd, (een half uur, je zou denken dat je dan toch wel door moet hebben dat het water ijskoud is) dacht ik dat we wel weer konden gaan, maar nee hoor Regula lag nog heerlijk in het water. Uiteindelijk kreeg Regula kramp in haar been en moest zij het wel opgeven. Wij gingen weer terug naar Geraldine, maar niet voordat we nog even gingen picknicken tussen de lupines bij een riviertje. Je waant je bijna in een andere wereld, terwijl je zo tussen die lupines loopt en bijna bedwelmd wordt door de heerlijke geur. Maar zoals ik al eerder memoreerde; aan alles komt een eind. We gingen weer terug naar onze cabin in Geraldine.
Daar aangekomen gingen Matthias en ik ons eten koken, provisorisch; er is daar een gemeenschappelijke kookruimte waar we een pan wortelen en een pan broccoli aan de kook brachten en een kip aan stukken in de oven warm probeerden te krijgen. Maar het werkt toch allemaal nét iets anders dan we gewend zijn. Na het eten ging Matthias nog even een film kijken terwijl Regula en ik onze laatste wandeling maakten door Gerealdine. Morgen naar Greymouth.