Geraldine verkennen

Rond een uur of vijf vanmorgen ging plotseling mijn mobieltje af, ik schrok mij rot. Ik sprong uit mijn bed en wilde kijken wie mij op dit uur nodig had maar drukte toch op het verkeerde knopje. Wie het was kon ik niet meer achterhalen, maar als het echt belangrijk zijn zou krijg ik nog wel een belletje of anders een smsje. Maar ik kreeg geen van beide dus zal het wel niets zijn geweest.
Dan toch nog maar effe verder met pitten want vijf uur is wel erg vroeg. Twee uur later maakt Regula mij wakker, zij is al druk in de weer met aankleden en door de geluiden die zij daarbij maakt raakte ik mijn slaapje kwijt. Nog maar even de andere zij proberen, maar na een half uurtje moest ik er uit, het had zo weinig zin, slapen deed ik toch niet meer. Ik keek routinematig even naar buiten en zag dat het droog was enRegula was ondertussen naar het dorp gegaan om bood te schappen. Dat kon wel eens een heel plezierige dag worden vandaag dus hup, onder de douche.
Teruggekomen, vertelde Regula dat zij wel brood maar geen boter had meegenomen. Geen thee en ook geen suiker. Gelukkig hadden we geen boter nodig en was de rest nog wel met mate aanwezig dus.., we konden nog effe vooruit.
Na het ontbijt, goh wat waren we verwend bij de familie Blackmore, zou Matthias naar Christchurch, op bezoek bij Indigo, een vriendin die hij heeft ontmoet tijdens een skikamp. Wij bleven achter en gingen Geraldine wat verkennen en wat inkopen doen voor morgen, morgen is het zondag en dan is alles zeker dicht.
Wij liepen de camping af en liepen eigenlijk direct een marktje op waar de lokale vereniging van vlijtige vrouwen hun zelfgemaakte handelswaar aan de man trachtten te brengen, of moet dat, aan de Jap probeerden te brengen zijn? Want geloof het of niet, ze hadden op dat moment ook een bus met Japanners vrij gelaten en die liepen al knippend met hun cameraatje, winkel in en winkel uit en hadden ook oog voor de tentoon gestelde huisvlijt. Na dat even te hebben gade geslagen gingen we weer verder met waar wij voor gegaan waren; boodschappen.
Toen wij deze hadden teruggebracht naar de cabin, gingen we wat wandelen in de buurt. Nu liepen we aan de andere kant de camping af en net aan de overkant van de weg waren een stel mannen bezig met een spelletje cricket. Mooi, nu kon ik dat ook eens van dichtbij bekijken. Het blijft een vreemde bezigheid. Er zijn twee slagmannen nodig, die staan op een afstand van zo’n tien meter tegenover elkaar. Één slagman krijgt de bal toegeworpen en mag de bal een mep geven met een platte honkbalknuppel en als die raak slaat mogen beide slagmannen heel hardlopend van plaats verwisselen. Ondertussen proberen veldspelers die in de richting staan waarnaar de bal is toegeslagen, om hardrennend de bal vast te pakken en geven vervolgens de bal weer aan de scheids die de bal weer naar de werper gooit en daarmee staat alles weer klaar om bovenstaande bewegingen opnieuw te laten beginnen. Dat heb ik zo een minuut of tien bekeken en dat verveelde mij al snel, toch waren er mensen toegestroomd die er van genoten en zichtbaar opgewonden raakten van dit schouwspel. Wij gingen verder met onze wandeling en zochten de rivier waarlangs volgens de aardige campinglady, een wandelpad zou zijn. Deze bewering bleek op waarheid te berusten. De Waihi River stroomt nogal krachtig door Geraldine en aan beide oevers zijn mooie wandelpaden gemaakt die uitkomen op parken waar de mensen, in iedergeval op deze zaterdag, redelijk intensief gebruik maken van grasvelden, picknicktafels, halfpipe’s etc.
Geraldine is zoals elk dorpje wat wij tegen komen, erg ruim opgezet, ieder huisje is vrijstaand met een grote lap grond er om heen, geen hoogbouw, dat vind je alleen in de steden. In New Zealand vind je planten die wij alleen al potplanten kennen of planten waar wij het bestaan niet van afwisten. De Kiwi’s maken er dan ook een dagtaak van om alles wat niet orgineel in New Zealand thuishoort, uit te roeien. Planten en dieren waarvan in een grijs verleden iemand dacht dat het wel leuk zou zijn wanneer zij hier ook zouden groeien of rondlopen worden nu gezien als een pest. Herten, konijnen, possums.., er mag het hele jaar door op hen worden gejaagd. Uit de hele wereld komen er dan ook toeristen die hier hun jagersinstinkten wat komen aanscherpen. Vreemd genoeg zie je hier ook diverse boerderijen die in plaats van koeien, herten houden.
Kiwi’s zijn gek op 4x4 auto’s. Iedere derde auto is wel een SUV en voor autoliefhebbers is het hier een paradijs. Hier rijden modellen waarvan in Europa nog nooit is gehoord. En dan bedoel ik niet een Nissan Micra die hier anders heet, nee echt heel andere modellen.
Nog iets wat opvalt; in New Zealand loopt bijna iedere man in een korte broek, shorts noemt men die hier. De postbode, politieman, de wegwerker, oud, jong, de stoere bink en de kerkganger, allemaal, nee bijna allemaal in shorts.
Wat ook erg in trek is zijn de tattoo’s en piercings, er lopen hier meer jonge vrouwen mét tattoo dan dat er vrouwen zijn zonder tattoo. En dan bedoel ik ook echt een tattoo he, niet zo’n bescheiden reetversiering of een vlindertje in de nek. Nee, hele armen en/of benen beschilderd in diverse kleuren. Dat is wat ik zien kan, wie weet wat er nog onder de kleding zit voor kunstuitingen.
Zo nu wachten tot Matthias terug is, dan kan ik misschien nog even wat foto’s uploaden. Morgen gaan we naar Lake Tekapo wat bekend staat om zijn mooie blauwe water. Daarover morgen meer.