Naar de Hanmer Springs
Door: Jasmijn13
Blijf op de hoogte en volg Jan
16 December 2011 | Nieuw Zeeland, Hanmer Springs
Het is vrijdag 16 dec.
Weer werd ik wakker gefloten door een groot orkest van zangvogels maar dat neemt niet weg dat we vandaag gaan afscheid nemen van de familie Blackmore. We ontmoetten elkaar drie dagen geleden als volkomen vreemden en gaan als vrienden uit elkaar.
Maar nu eerst even nog niet, eerst ontbijten. Ook de Blackmore’s hadden moeite met het ophanden zijnde afscheid, de anders zo spraakzame Margory liet stiltes vallen waar ze zelf nogal last van had. Maar naarmate de tijd vorderde werd er ook weer meer gesproken en verteld wat we zoal op onze weg zouden zien en kunnen bezoeken. Zo kwamen ook die Hanmer Springs weer op de proppen. Een nogal toeristisch dorpje met hete vulcanische bronnen met, supposingly, geneeskrachtige werking. Door de verhalen die vertelt worden ga ik mij er toch beelden bij fantaseren. Ik ken ze wel die warm water bronnen uit de vroegere westerns en het huidige national geografic, met zo nu en dan een hoog opspuitende geiser, maar daar wil ik niet in zitten.
Eerst moeten we nog zo’n goeie 400km rijden, dat is dan ook weer een goeie 5 uur, mits je daar de snelweg voor neemt. Maar dat gaan we natuurlijk niet doen, tenminste..., niet alleen maar.
Na het ontbijt en het afscheid gingen we dan op weg, Blenheim-Kaikoura en vlak na Kaikoura van de weg af, het binnenland in. Zo zouden we dan via een prachtige route ook in Hanmer Springs komen. De route was echt prachtig maar het regende en regende maar. De ene keer wat harder dan de andere keer maar nooit werd het een keer droog. Bij Kaikoura van de weg af en dan zou het nog 126km zijn naar Hanmer Springs. Je kunt het je bijna niet voorstellen maar tijdens die 126km zijn we hooguit 12 auto’s tegen gekomen, ongeloofbaar!! Daar zaten dan ook nog die 6 classic cars uit 1930 bij van een local club die bezig was met een tour.
We reden Hanmer Springs binnen en het was één restaurant en shopstraat met een soort zwembad in het midden en dat waren dus de vulcanische bronnen, een thermisch zwembad met allerlei pools, warm-heter-heetst, met of zonder ................ een waterglijbaan waarvan je met van die luchtbanden af kon, ontzettend leuk en de mensen daar vermaakten zich best en hadden ogenschijnlijk erg veel plezier, maar nou niet iets waar ik mijn vermaak zou zoeken. Na mijn militairedienst was ik helemaal klaar met zwembaden, maar Matthias en Regula stonden te popelen en er was een restaurant waar ik mij kon vermaken dus hopla, naar binnen.
Regula moest nog wel een zwempak lenen/huren, er moesten ook nog handdoeken mee, maar toen alles was geregeld en ik mijn autosleutels ghad ingeleverd als onderpand, gingen onze wegen uit elkaar. Ik naar het restaurant en zij naar de kleedhokjes. Ze hadden daar een prima keuken en zonder enige aarzeling plaatste ik een bestelling. Na een uurtje waren Regula en Matthias wel ontdaan van alle zweet en waren alle ongerechtigheden zo goed als losgeweekt dus werd het tijd om weer verder te rijden. Matthias was nog helemaal rozig van het warme water dus die liet liever mij achter het stuur plaats nemen. Nog zo’n 320km te gaan dus zo’n 4,5 uur. Door de één of andere reden kwamen we ongewild in Christchurch terecht, midden in een trafficjam. File, file en nog eens file, ongeloofbaar! Van die anderhalf miljoen inwoners van het South Island moeten er wel 750.000 in Christchurch wonen zeg. Maar goed, dat houdt ook weer vanzelf op, nu nog de laatste 140km = 2 uur rijden. Tegen 19.00 uur kwamen we aan op het KIWI Holiday Park in Geraldine. We kregen daar een nette cabin, een vakantiehuisje met drie bedden een tafeltje, tv een prima douche en een toilet. Verder nog wat potten, pannen, kopjes, waterkoker en bestek om het de bezoeker aangenaam te maken. Een aardige campingbeheerster vertelde mij het nodige wat ik weten moest en ging ons voor naar cabin 2. Voordat ik de auto goed en wel op zijn plek had was zij alweer verdwenen ook. Matthias had wel zin in wat te eten, wij gingen het dorpje in en vonden zo goed als alle restaurants gesloten. Er was er nog één niet dicht maar die zat zo allerbarstens vol dat zij ons er niet bij wilden hebben. Uiteindelijk kwamen we bij de plaatselijke bakker Bart aan, Subway FreshFit heet dat hier. Daar kon je kiezen uit 88 verschillende broodjes met beleg naar believen. Met onze buit in een plastic tas gingen we weeer terug, maakten ons een bak thee en werkten met smaak dat broodje naar binnen. Niet veel later gingen we maar plat, het was wel weer mooi geweest voor deze dag.
Weer werd ik wakker gefloten door een groot orkest van zangvogels maar dat neemt niet weg dat we vandaag gaan afscheid nemen van de familie Blackmore. We ontmoetten elkaar drie dagen geleden als volkomen vreemden en gaan als vrienden uit elkaar.
Maar nu eerst even nog niet, eerst ontbijten. Ook de Blackmore’s hadden moeite met het ophanden zijnde afscheid, de anders zo spraakzame Margory liet stiltes vallen waar ze zelf nogal last van had. Maar naarmate de tijd vorderde werd er ook weer meer gesproken en verteld wat we zoal op onze weg zouden zien en kunnen bezoeken. Zo kwamen ook die Hanmer Springs weer op de proppen. Een nogal toeristisch dorpje met hete vulcanische bronnen met, supposingly, geneeskrachtige werking. Door de verhalen die vertelt worden ga ik mij er toch beelden bij fantaseren. Ik ken ze wel die warm water bronnen uit de vroegere westerns en het huidige national geografic, met zo nu en dan een hoog opspuitende geiser, maar daar wil ik niet in zitten.
Eerst moeten we nog zo’n goeie 400km rijden, dat is dan ook weer een goeie 5 uur, mits je daar de snelweg voor neemt. Maar dat gaan we natuurlijk niet doen, tenminste..., niet alleen maar.
Na het ontbijt en het afscheid gingen we dan op weg, Blenheim-Kaikoura en vlak na Kaikoura van de weg af, het binnenland in. Zo zouden we dan via een prachtige route ook in Hanmer Springs komen. De route was echt prachtig maar het regende en regende maar. De ene keer wat harder dan de andere keer maar nooit werd het een keer droog. Bij Kaikoura van de weg af en dan zou het nog 126km zijn naar Hanmer Springs. Je kunt het je bijna niet voorstellen maar tijdens die 126km zijn we hooguit 12 auto’s tegen gekomen, ongeloofbaar!! Daar zaten dan ook nog die 6 classic cars uit 1930 bij van een local club die bezig was met een tour.
We reden Hanmer Springs binnen en het was één restaurant en shopstraat met een soort zwembad in het midden en dat waren dus de vulcanische bronnen, een thermisch zwembad met allerlei pools, warm-heter-heetst, met of zonder ................ een waterglijbaan waarvan je met van die luchtbanden af kon, ontzettend leuk en de mensen daar vermaakten zich best en hadden ogenschijnlijk erg veel plezier, maar nou niet iets waar ik mijn vermaak zou zoeken. Na mijn militairedienst was ik helemaal klaar met zwembaden, maar Matthias en Regula stonden te popelen en er was een restaurant waar ik mij kon vermaken dus hopla, naar binnen.
Regula moest nog wel een zwempak lenen/huren, er moesten ook nog handdoeken mee, maar toen alles was geregeld en ik mijn autosleutels ghad ingeleverd als onderpand, gingen onze wegen uit elkaar. Ik naar het restaurant en zij naar de kleedhokjes. Ze hadden daar een prima keuken en zonder enige aarzeling plaatste ik een bestelling. Na een uurtje waren Regula en Matthias wel ontdaan van alle zweet en waren alle ongerechtigheden zo goed als losgeweekt dus werd het tijd om weer verder te rijden. Matthias was nog helemaal rozig van het warme water dus die liet liever mij achter het stuur plaats nemen. Nog zo’n 320km te gaan dus zo’n 4,5 uur. Door de één of andere reden kwamen we ongewild in Christchurch terecht, midden in een trafficjam. File, file en nog eens file, ongeloofbaar! Van die anderhalf miljoen inwoners van het South Island moeten er wel 750.000 in Christchurch wonen zeg. Maar goed, dat houdt ook weer vanzelf op, nu nog de laatste 140km = 2 uur rijden. Tegen 19.00 uur kwamen we aan op het KIWI Holiday Park in Geraldine. We kregen daar een nette cabin, een vakantiehuisje met drie bedden een tafeltje, tv een prima douche en een toilet. Verder nog wat potten, pannen, kopjes, waterkoker en bestek om het de bezoeker aangenaam te maken. Een aardige campingbeheerster vertelde mij het nodige wat ik weten moest en ging ons voor naar cabin 2. Voordat ik de auto goed en wel op zijn plek had was zij alweer verdwenen ook. Matthias had wel zin in wat te eten, wij gingen het dorpje in en vonden zo goed als alle restaurants gesloten. Er was er nog één niet dicht maar die zat zo allerbarstens vol dat zij ons er niet bij wilden hebben. Uiteindelijk kwamen we bij de plaatselijke bakker Bart aan, Subway FreshFit heet dat hier. Daar kon je kiezen uit 88 verschillende broodjes met beleg naar believen. Met onze buit in een plastic tas gingen we weeer terug, maakten ons een bak thee en werkten met smaak dat broodje naar binnen. Niet veel later gingen we maar plat, het was wel weer mooi geweest voor deze dag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
