Queen Charlotte Drive

Gisteren gingen we rond tien uur plat en na een heerlijke nacht slapen werden we tegen vijf uur gewekt door een symfonie aan vogelgeluiden. Nee, ik werd gewekt, de rest sliep gewoon door. Na een minuut of tien, hield ik het ook maar voor gezien en ging maar op mijn rechterzij liggen. Daarmeee ban ik alle geluiden uit en viel ik zo weer in slaap. Het heeft toch ook wel zo zijn voordelen om doof te zijn aan één oor. Maar om zeven uur was het echt afgelopen, Regula was er al uit en deed haar rek en strek oefeningen dus ik had nog effe de tijd om wakker te worden.
Het regende alweer! Al vanaf dat wij voet op dat zuidereiland hebben gezet is het nog niet droog geweest. Dat beperkt de mogelijkheden nogal. Het is van die miezerregen waar je nou niet direct erg in hebt maar waar je wel zeiknat van wordt. Dit wisselt zich dan af met buien kledderregen om ons te laten zien dat het ook anders kan. Trouwens, ik weet niet of dat ook doorkomt in NL maar in de buurt van Nelson (dat is hemeldbreed niet eens zo ver bij ons vandaan) hebben ze verschrikkelijk last van overstromingen, ‘ landslides’ en daarmee samengaande modderstromen. Mensen geevacueerd, een hoop schade. Gelukkig hebben wij daar geen last van.
Na en tijdens het ontbijt maakten we plannen, wat kunnen/zullen we gaan doen. Wale watching heeft weinig zin, het weer is net zo slecht als gisteren. Wat we wel kunnen gaan doen is een rit met de auto maken; dan starten we met het Aviation Heritage Centre in Blenheim, daarna naar Picton, want daarvandaan begint een prachtige route via de Queen Charlotte Drive naar Havelock en van Havelock via Okaramio weer terug naar Blenheim.
In het Aviation Centre was een geweldige tentoonstelling van oude vliegtuigen die gebruikt werden tijdens de eerste wereld oorlog, vitrines met uniformen, insignes en allerlei gebruiksartikelen en persoonlijke eigendommen van ‘belangrijke’ personen uit die tijd. Een uiteenzetting van wat de militaire luchtmachtrol van New Zealand is geweest in die tijd. Het werd wat persoonlijk gemaakt door enkele figuren met naam te noemen en hun heroische rol uit te lichten Wat het wel wat interessanter maakte (vooral voor de Kiwi’s) was dat ze vertelden over de leden van de “All Blacks”, het nationale rugbyteam uit die tijd. Achtien man vertrokken, dertien van hen kwam niet meer levend terug.
Daarna gingen Matthias en ik nog even kijken in een daarnaast liggend perceel waar een collectie Classic Cars was ondergebracht. Naast de gebruikelijke merken; Ford Anglia, Jags, Rolls etc, ook enkele oude Holdens. Dat was waar ik op had gehoopt, want dat maakte het voor mij natuurlijk erg interessant. Ik heb nog nooit een Holden van dichtbij gezien, nu stonden er wel acht uit verschillende productiejaren. Deze wagens zijn allemaal gebasseerd op GM modellen. De vroege typen op GM USA later vooral op Opel. Regula was wat gaan wandelen ondertussen en we troffen elkaar weer in het restaurant. Na een bak koffie gingen we richting Picton, het regende nog steeds.

In Picton aangekomen, reden we eerst naar de NZ Gall&Gall, Wij wilden daar een paar flesjes wijn kopen voor bij de avondmaaltijd en twee flessen voor morgen; ter afscheid. Toen we de winkel binnen liepen hoorde ik hoe een locale wijnboer zijn wijn aanprees en de eigenaar van de winkel bewerkte om zijn wijn te verkopen. Ter ere van het feit dat het in het komende jaar 235 jaar geleden is dat Captain Cook voet op ‘ the South Island’ zette, had hij een speciale wijn gemaakt met een speciaal eticet. Hij noemde deze wijn ‘The Firtst Landing’. Ik hoorde dat zo aan en vroeg of deze wijn al te koop was want dan wilde ik wel twee flessen. De wijnboer betrok mij verrast in zijn gesprek en was blij dat ik die flessen wilde. Toen ik dan ook vroeg of ik wat promotiematriaal mocht, aarzelde hij niet en gaf mij dat enthousiast. Zo hadden wij een aardig presentje. De noordkant van the south island heet Marlborough (een soort provincie) en staat bekend om zijn vele wijngaarden. Deze provincie is zo genoemd naar de First Duke of Marlborough, een voorvader van Sir Winston Churchill.
Zo, nu op weg naar de Queen Charlotte Drive, een rit van zo’n 35km met prachtige doorkijkjes en vergezichten over de Sounds (wij zouden fjorden zeggen), helaas, het zou zoveel mooier zijn geweest wanneer de zon had geschenen. Maar het regende en regende maar. Niet dat dat ons humeur kan bederven, het beperkt ons alleen in wat we kunnen doen. De rit is formidabel en wat we zagen was onbeschrijflijk mooi. Nu maar hopen dat de zon zal schijnen over een week want dan passeren we deze weg weer. Langs deze bergweg zijn diverse woningen en vakantieverblijven, mooi weggestopt ergens boven op een berghelling, waarvan er toch zeker een derde te koop staat. In Havelock, een voormalig goudzoekersdorp, maar nu een vakantieplaats met een grote jachthaven( de jachten varen zo via de Mahau Sound en de Pelorus Sound naar de oceaan) namen we een bak koffie en gingen daarna weer naar Blenheim. Tegen vijf uur waren we aangekomen op de Howick rd. maar er was niemand thuis. Gelukkig ligt er achter het huis het gigantische Harling park, met Japanese garden, jawel, en dat park gaat naadloos over in de Wither Hills. We konden dus nog wel effe wandelen al regende het. Regula had een regen jack en wij een paraplu. Na een half uur te hebben gelopen gingen we toch maar terug..., je wordt er zo nat van!
Ondertussen waren Robin en Margory ook terug gekomen dus konden we ons heerlijk warmen bij de houtkachel met een best glas wijn.
Margory was bezig met ons laatste supper in Blenheim. Zij trakteerde ons op zalm! Ik hield mij flink en moet eerlijk bekennen, zo erg was het nou ook weer niet. Maar om nou te zeggen dat ik zat te smullen...
De avond viel, de tv liet ons nog wat beelden zien van de ramp rond Nelson en zo werd het vanzelf weer tien uur. Tijd om te pitten. Morgen een rit van zo’n 500km, daar staat zo’n 7 uur voor. Dat gaan wij niet halen want er staan nog hotsprings op het program, maar daarover morgen meer.