Walewatching in Kaikoura

woensdag 14 dec.

Vandaag gaan we naar Kaikoura, kijken naar de walvissen en met een beetje mazzel zullen er ook dolfijnen zijn. Niet twee, niet twintig, nee als ze er zijn dan in scholen van tweehonderd en meer. We vertrokken tegen half negen voor een tocht van zo'n 130km waar we zo'n 2 en een half uur over zouden rijden. Dat wil zeggen als we flink zouden doorrijden en nergens zouden stoppen. Maar daarvoor zijn we niet naar New Zealand gegaan. De weg voerde ons langs de kust en trakteerde ons op onbeschrijflijk mooie sceneries, prachtige vergezichten landinwaarts, fantastische plaatjes van de kustlijn. (Wanneer we in Geraldine zijn gaan we proberen wat plaatjes te uploaden.)
Als je nagaat dat er op South Island hooguit 1,5 miljoen mensen wonen, dan is het te begrijpen dat er nauwelijks verkeer is. Toch is het oppassen geblazen want er zijn lange zware vrachtwagens die nergens voor stoppen en met negentigkm/u voortdenderen. Terwijl wij genoten van omgeving schoot mij opeens te binnen dat we in Wellington eieren op het fornuis hadden staan, maar dat ik nooit eieren had gegeten noch meegenomen. Die eieren waren we gewoon compleet vergeten!! Wat nu? Als er nou maar niets ernstigs is gebeurd. Ok, we kregen het water maar niet warm en alles duurde zo verrekte lang, we hebben er nooit meer aan gedacht. als er nou maar geen.... Samen met Matthias een smsje gestuurd met de meest gemeende verontschuldigingen. Het zat mij helemaal niet lekker. Gelukkig was er onderweg veel te zien en te bewonderen zodat de gedachten aan de eieren ook weer vervaagden. Vlak voor Kaikoura was een beek de "Ohau Stream" die uitmondt in de oceaan. Daar zijn zeehond pups die de beek op zwemmen en klauteren tot ze bij een meertje zijn gekomen, wat wordt gevoed door een waterval van zeker veertig meter hoog, al met al toch wel zo'n 100 meter voor die beestjes. Daar wachten ze en spelen ze tot hun moeder klaar is met het vangen van vis. Op de rotsen van de kust lag de rest van de familie uit te rusten van de jacht. Toen we er naar toe liepen struikelden we bijna over een exemplaar, zo een zijn ze met hun omgeving en niet echt onder de indruk van die tweebenigen.

Aangekomen in Kaikoura vonden we al gauw waar we wezen moesten voor het wale watchen. jammer genoeg was de boot al een kwartier eerder vertrokken. We moesten dus even twee uur wachten. De bussiness werd gedreven door Maori, het blijkt dat Maori prima zakenlui zijn. Dat is het voordeel van logeren bij de mensen thuis, we krijgen zoveel informatie die we anders nooit te horen hadden gekregen. We checkten in voor de volgende tour, betalen hoefden we nog niet want, zo vertelden ze, het is nog helemaal niet zeker of het wel door gaat. Dat hangt af van de wind, de golgslag en of de kapitein van het schip het risico wil nemen. Dat geeft veel te veel gedoe wanneer we dan weer dat geld terug moeten betalen, dus kom maar informeren over anderhalf uur en dan kan je altijd nog betalen.
Anderhalf uur later......... 'everything cancelled', daar zaten we dan, wat nu. De lady van de kaartverkoop verwees ons naar de information centre (bij ons het VVV) voor een 'interesting tour in the Leaping Maori Cave'. Wij daar naartoe en kregen te horen dat het inderdaad 'very interesting' was. wij een kaartje gekocht en naar de aangewezen plek toe. daar hadden we nog zo'n drie kwartier te doden. Matthias was moe en ging effe pitten, wij staken de weg over want daar was de oceaan. Het was weer adembenemend wat we zagen; de hele kustlijn was begroeid met wilde gele Lupines. Wanneer je daar tussen door loopt ruikt het zo heerlijk naar die bloemen. Dat groeit gewoon op die rotsachtige bodem met lavagrit. Tussen die Lupines groeit van alles en nog wat; klaprozen, diverse kaars- of toortsachtigen, wilde pronkerwten (Lathyrus), echt teveel om op te noemen. Terug gekomen bij de plek van de rondleiding, stopte na enige tijd een Mitsubishi Galant en daar stapte de broer van de kerstman uit. Een oude kromme zware man met een volle baard. Of we nog even wilden wachten dan had hij de tijd om zich om te kleden. We waren de enigen dus. Na enkele minuten kwam Barry (zo stelde hij zich voor) met drie helmen aangelopen en ging hij ons voor naar de grot. Hij had een heel verhaal op zijn repertoir wat nu te ver zou voeren maar uiteindelijk gaat het zo als bij iedere grot om de stalagmieten en stalagtieten. Wat deze grot ook bijzonder maakte is dat hij ' sea-vormed' is. Duizenden jaren geleden, is deze grot onder water gevormd en door een aardbeving naar boven gedrukt. Buitengekomen was het weer eens tijd om huiswaarts te gaan. Matthias ging lekker relaxen en ik kroop achter het stuur. Na zo'n driekwartier rijden zag ik dat er niet veel benzine meer in de tank zat. Het was tijd om te tanken, maar waar. Rustig doorrijden, niet te hard, dat spaart benzine. Maar de weg werkt niet mee, het is een constant klimmen en dalen en vooral dat klimmen vreet benzine. Kijk eens op de kaart of er al een dorpje in de buurt is. Dat helpt niets, is het droge commentaar van Matthias. Als er een dorpje komt merk je het vanzelf. Dat verrekte wijzertje van de benzinemeter daalde echt veel harder dan dat ik het hebben wilde, veel te hard. Ik kreeg al hele waanvoorstellingen van lopen naar het benzine station en met containertje weer terug. Laat dat alsjeblieft niet gebeuren. Hoopvol keken we na iedere bocht de weg af, maar niets wees op een tankstation. Toen ging dat klerelampje van de tank ook nog branden, dat werkt niet mee om rustig te blijven. Weer reden we de bocht om en ja hoor, daar was een benzine station..., oh nee het is een restaurant. Daar gestopt en gevraagd hoe lang rijden de volgende tankgelegenheid is. "Oh, no more than 20 kee". 20 kee? 20 kee? what is 20 kee? "That is 20 km sir! Oh, sorry, ok! Are you sure? no more than 20 km? "No,20K at the most! Nou ja, veel keus hadden we niet dus we waagden het er maar op. Hoe verder we zouden komen, des te minder hadden we te lopen. Uiteindelijk, na inderdaad 21km en nog wat op onze teller bereikten we op de laatste druppel benzine de benzinepomp. Wat kan een mens met weinig gelukkig zijn. Nu vlot naar huis. Daar aangekomen zaten Robin en Margoret ons al op te wachten met een fijn glas wijn en een heerlijke maaltijd. Tijdens en na de maaltijd praatten we honderd uit over wat er in New Zealand gebeurt en gebruikelijk is. Fantastische mensen, niets is hen te veel. Tegen tienen naar bed.., jawel ook ik!