De laatste dag van dit jaar in Wellington.

Om te beginnen wil ik iedereen bedanken voor de berichtjes die jullie achter laten. Leuk dat jullie ons volgen op onze blog.

Vanmorgen was het wat triesterig buiten. Goed, het was dan wel zo'n 18 graden maar de zon was weg, het was grauw en grijs en het regende ook nog eens een beetje. Gelukkig hadden we niet al te vroeg afgesproken met Matthias dus we konden rustig aan doen en hopen dat het weer zou omslaan ondertussen. Helaas, dat werkte niet echt. Kwart voor twaalf vertrokken we tijdens een druilerige motregen naar Matthias en waren daar rond tien over één. Hij had gelukkig de slaap die hij had gemist de nacht ervoor, aardig weten in te halen. Wat gaan we doen vandaag? Wel, eerst maar eens tanken want dat is hard nodig, dan wat boodschappen om onze reis op het zuidereiland wat aangenamer te maken en dan een winkel zoeken waar ze motorpakken verkopen, want jij wilde toch graag een motorpak. Ons lijkt dat een leuk verjaardagscadeau. Nou ja, als we dan toch een motorpak gaan kopen dan weet ik nog wel een winkel, zei Matthias. Het is wel zo'n anderhalf uur rijden is dat erg? Nee hoor, dan zien we nog eens wat van het eiland, als jij maar rijdt. We gingen op de state highway. Je geloofd je ogen niet. Een tweebaansweg met stoplichten, oversteekpaden, onbeveiligde kruisingen, die dwars door dorpen loopt waar je dus maar 50km/u mag rijden, uitritten van woningen en er loopt een fietspad langs!!!! Levensgevaarlijk maar wel de 'Autobahn' van New Zealand. Een prachtige weg overigens die met haarspeltbochten over heuvels heen gaat, met aan de ene kant een ondoordringbaar bos van allerlei loofbomen, varenbomen en ondergroei en aan de andere kant een steile wand. Ze zeggen wel eens dat woorden te kort schieten, nou dat geldt bij dit soort zaken ook. Je moet het gezien hebben. Uiteindelijk kwamen we dan in Carterton, de plaats waar Matthias zijn motorpak had ontdekt. Het was een familiebedrijfje van een Nederlander uit Groningen, die in 1951 naar New Zealand was gekomen. Dat was leuk, hij liet mij de Telegraaf zien die hij uit Nederland toegestuurd krijgt door familie. Volgens zijn vrouw leest hij die van voor naar achter en weer terug. Hij maakt daar leren kleding en motorpakken op maat, ik heb een kijkje in het atelier kunnen nemen en zag daar enkele mensen bezig met het vervaardigen van opdrachten. Kleding maken voor de vuist weg doet hij niet meer, de mensen betalen dan de prijs niet die ervoor wordt gevraagd. Zij die er de opdracht voor geven wel en zo lijdt hij geen verlies. Matthias pastte ondertussen zijn pak aan en het paste alsof het voor hem was gemaakt. Regula vond er ook nog een leuk jasje, dus zo waren er opeens enkele mensen erg blij. Op de terugweg vierden we onze aankoop met een beste bak koffie en gingen daarna weer snel naar Wellington. Tegen 19.00 uur zetten we Matthias af bij zijn kamer en wij waren een half uur later bij Rachel, onze B&B.

Morgen bijtijds op, dan gaan we inchecken op de boot naar Picton op het zuiderlijke eiland.