Op weg naar Taupo

Het werd 2 januari, de dag dat we Wellington gaan verlaten. We stonden redelijk bijtijds op en rekenden ons verblijf bij The Gourmet Stay af. Geen hotel om aan te raden, er wordt teveel geld gevraagd voor teweinig service. Maar ja, dat weet je dan ook vaak pas achteraf.
We hadden al wel ontdekt dat breakfast bij Gourmet duurder was dan in het restaurant (the Grand) waar we gister zo vorstelijk hadden gedineerd. Daar gingen we dan dus ook maar ontbijten. Ook deze maaltijd was voortreffelijk, nu wilde Matthias nog kijken naar een paar slippers. Dat gingen we dan maar lopend doen zodat Regula alvast haar beweging zou hebben gehad. Al met al was het pas twaalf uur voordat we werkelijk aanstalten gingen maken om Wellington te verlaten. Je zou kunnen denken dat we moeite mee hadden.
Matthias had een interessante weg uitgekozen, een kronkelpad dat luisterde naar de naam; Peakakariki Hill Road, dat leidde uiteindelijk langs de kust, waar ik mijn kringspieren weer kon oefenen. Een smal kronkelpad, op sommige plekken nauwelijks breed genoeg voor twee sedans, laat staan voor twee SUV's, en er rijden nogal wat SUV's in NZ.
Vanaf Paraparaumu werd de weg tot Waiouru een verschrikkelijk saaie weg, vandaar ging de weg door een woestijn! Jawel, die heb je ook nog in NZ. Dat maakte de omgeving een stuk spannender. Het was natuurlijk geen echte woestijn maar wel een stuk min of meer kaal maanlandschap met een prachtige berg met een ijskap zo plompverloren in dat landschap Mt. Ngauruhoe oftewel in Engels Mt. Doom. Dat was dus de vulkaan. One of the most active volcanos in New Zealand, en daar reden wij zomaar aan voorbij. Hij rookte niet eens.
Vanaf daar duurde het nog maar even en Lake Taupo kwam in zicht. Tegelijkertijd werd zichtbaar hoe ontzettend vol met vakantiegangers en toeristen dit gebied zit. Vakantiehuizen, campers campeerplaatsen, boten, terrassen vol met jeugd..., werkelijk een mierenhoop. Wij konden dit alles passeren en gelukkig achter ons laten, wij vervolgden onze weg richting Reporoa en halverwege bogen wij rechtsaf en kwamen bij Aultmore Country Cottage, onze B&B. Mike kwam ons al tegemoed, hij had de Mazda al gehoord, en verwelkomde ons. Hij liet ons het huisje zien waar wij de komende week zouden verblijven, alleszins acceptabel. Toen kregen wij een rondleiding door de tuin. De tuin? Deze Mike heeft ontzettend veel mazzel gehad. Dat was geen tuin, dat was een park van zeker een hectare of meer. Grenzend aan een rivier waar we konden gaar zwemmen. Rust alom!
Het was ondertussen alweer zo'n acht uur geworden, wij waren hongerig en Mike had het over 'the Crooked Door Inn' gehad, een restaurant die een naam hoog te houden had. Net iets voor ons dus. Toen wij naar buiten stapten met een Lamb Shank in mijn buikje en een vis in die andere buikjes konden wij alleen maar beamen dat het leven soms toch wel goed kan zijn. We wilden nog wat boodschappen gaan doen voordat we ons bedje gingen opzoeken. De winkel zou pas om 23.00 uur sluiten, maar niet vandaag. Vandaag ging de winkel om 22.00 uur dicht omdat het een nationale feestdag was en wij stonden precies om 22.00 uur voor de winkel. Jammer dan, morgen dan maar weer eens proberen.
Nu vlug naar huis en snel plat.