Heenreis

Donderdag 2 april 2015: gepland vertrek van Schiphol was om 21:40 uur, maar door een zandstorm in Dubai waren we wat vertraagd. Maar 1,5 uur ( stond op de borden)!! Dit leverde ons nog een voucher op om wat te eten en/ of drinken. Uiteindelijk vlogen we rond 24:00 uur weg. Ook de piloot was niet happy met de vertraging en kondigde aan het gas wat meer in te trappen waardoor we sneller in Dubai aankwamen. Voordeel van de vertraging was wel, dat we in Dubai na een rustig wandelingetje richting de volgende gate, een douche konden pakken en niet meer zo lang hoefden te wachten. Eigenlijk was de planning dat we 4 uur 'overstaptijd' zouden hebben....
Uiteindelijk hadden Den en ik bijna voor niets gedoucht want terwijl we na het douchen ( moederziel alleen) netjes bij de gate, die ons nota bene nog bevestigd was door het grondpersoneel, aan het wachten waren, bleek opeens dat we naar een heel andere gate moesten. Al rennend en vliegend kwamen we bijna als laatsten aan.... Gelukkig waren we nog op tijd. We geven, in vol vertrouwen dat het nu zeker goed zou zijn onze boardingpass aan de aardige meneer en die vertelt me dat we niet goed zitten, nee we moeten toch weer naar een andere gate. Allemaal goed en aardig, maar de tijd begint nu echt te dringen. We rennen maar weer door de gangen en komen dan uiteindelijk bij de juiste gate. Ironisch genoeg waren we op de heenweg naar de 1e gate al langs de beide gates gescharreld waar we later naar teruggerend zijn. Het liep in ieder geval goed af en we zaten op onze plekjes in een gigantische A380 van Emirates. Kortom: voor de komende 13u 25 min zaten wij qua vlucht gebakken!
In Melbourne aangekomen,mochten we bij onze gate van een mooie zonsopgang genieten terwijl we wachtten op het boarden; wat overigens op een Australische laydback manier ging. Veel relaxte mensen en een beetje vertraging... We zijn er bijna!!
Het laatste stukje ging letterlijk met horten en stoten, vooral de landing was spannend. Het waaide zo hard en blijkbaar is het vliegveld van Wellington ook nog een van de moeilijkste om te landen. Dat kon je ook merken, want het was grote correctie-bedoening om de kist netjes neer te kunnen zetten. De piloot deed keurig zijn werk... We kwamen prima aan de grond. Op naar Matthias die ons met onze auto komt ophalen. Eerst nog even door de douane. Kiwiland is, net als Australië trouwens, vrij streng met invoerrechten. Zelfs onze bergschoenen die nog wat stof of een zaadje kunnen bevatten moeten aangegeven worden. Uiteraard ook tabak en drank. Wij hadden ons voor Dennis' rookhobby goed ingelezen omtrent de hoeveelheid die je mag invoeren, dus vol vertrouwen gingen we door het douaneapparaat. Daar waar het spannend begon te worden, stond ook opeens een groot bord: in verband met wetswijziging is invoer van tabak nu gereduceerd van 200g per persoon naar 50g!!!!! OK, dat betekent (bleek bij de douanier) dat mijn schat de helft van zijn geliefde tabak in de vernietiging mocht deponeren, of beetje invoerrecht dokken ad $200 dollar=E140,-. Daar hoefde ik totaal niet en Den een heel piep klein beetje over te denken om te besluiten dat afgeven dan maar toch de beste optie was. We konden verder, tot de hond ons kwam besnuffelen om na te gaan of we niet toch stiekum ergens nog wat etenswaren verborgen hadden, want dat mag niet mee het land in, nee nee! En natuurlijk sloeg de schattige, ijverig kwispelende en snuffelende beagle bij Mutti aan... Wat wilde zij het land in smokkelen?? Ze werd meteen apart genomen en stevig ondervraagd door een aardige en geduldige Nieuw-Zeelandse. Het bleek om de geur te gaan van de laatste appel die in het vliegtuig opgegeten was. Wat een neus heeft die hond!! Hehe, we zijn er nu verder ongeschonden doorheen, geen obstakels meer die ons van de gate konden afhouden... Daar stond Matthias, in zijn mooie op maat gemaakte pak met een bossie bloemen voor zijn moeder. De schat...