Finnimore House

Zaterdag 4 april 2015: Vandaag is onze aankomstdag bij het B&B van Willie en Katherine. Het is een heerlijk oud Engels Victoriaanse stijl huis met net zulke kamers. Je waant je in het oude Engeland. We hebben ons gesetteld in de kamers en zijn daarna een hapje gaan eten in een Ierse pub 'The Office'. Alles ging met vermoeide moeite, want we waren gigantisch moe. Het was een tafeltje met omstebeurt knikkebollende mensen; vast een heel komisch gezicht. Erg moe, moeier, moeist liepen we ( bergop!!) terug naar het B&B waar we meteen doorliepen naar onze bedjes en voor het eerst in 51 uur eindelijk weer normaal, lekker konden slapen. Voor sommigen een zegen, anderen deden nog steeds bijna geen oog dicht ( Mutti).

Zondag 5 april 2015: wat een mooie dag! Het is een graad of 20 met een knap zonnetje, geen wind (wat ook zeker niet standaard is in dit land). We gaan Wellington verkennen.... We struinen rond door de stad, zitten in het haventje en drinken een 'flat white'. Er is ook een botanische tuin waar we een kijkje gaan nemen. Tuin is een understatement trouwens, want het is gewoon een heel groot, mooi aangelegd park met hoogteverschil en al. We eindigen bij een heerlijk ruikende kruidentuin met gigantische rozemarijnstruiken die hier echt veelvuldig te vinden zijn als heg of als begroeiing van muurtjes langs tuingrenzen en langs de weg. Terwijl we de botanische tuin uitlopen kijken we neer op een mooie rozentuin. Wat een feest, nu kunnen Den en ik ons helemaal laten gaan... De ene roos rook nog lekkerder dan de andere. Spontane ideeën werden geboren voor onze eigen rozentuin... Nadat we 'eindelijk' (volgens Matthias) uitgekeken waren liepen we naar het gezellig uitziende eettentje waar we een ijsje kochten. Is het niet altijd zo dat op vakantie, in den vreemden, zoiets simpels als een ijsje hemels smaakt?! Voor ons gold dat zeker!!
Het liep al tegen einde middag, dus werd het tijd om langzaam weer terug naar ons B&B te gaan. Via de Wellington Cable Cart werden we omhoog gereden met een mooi uitzicht over de stad. We gingen nog een hapje eten bij 'The Grand', een bruin café ( wat trouwens ook letterlijk buiten op het naamplaatje aan de deur stond). We hebben heerlijk gegeten waarbij ons tijdens het bestellen van onze alcoholische drankjes wel even op het hart werd gedrukt dat het glas (blijkbaar ivm Pasen) binnen 2 uur weggewerkt moest zijn. De consequentie als het niet op zou zijn werd niet genoemd, maar dat hebben we maar niet uitgeprobeerd.... Al met al was dit een leuke en mooie afsluiting van onze eerste zonnige dag in Wellington.

Maandag 6 april 2015: vandaag is een aardige dag. Het is wat bewolkt en hier en daar is een spatje regen te verwachten. Niet zodanig dat het ons tegenhoudt om de hort op te gaan dus 'off we go' naar Zealandia.
Zealandia is een natuurreservaat voor met name de inheemse fauna. Zeer interessant wat ons betreft, dus daar moest een kijkje genomen worden. Zoals bijna alles in dit land, is ook dit park van indrukwekkende afmetingen. Zeker als je bedenkt dat het hele gebeuren hermetisch is afgesloten door een hek, waar geen buitenstaanders (niet-inheemse dieren in dit geval) doorheen kunnen. We maken een grote en echt prachtige wandeling van zeker 1,5 uur waar we ook verrassend veel beestjes tegenkomen. Een aantal soorten salamander/hagedissen, veel vogels en een heel schattige inimini gekko. We ronden onze wandeling zittend af met een boottochtje dat ons terugvoert naar het beginpunt. Daar nog heerlijk geluncht. Aangezien het nu toch al na drieën was, hoefden we in ieder geval geen restaurant voor de avond op te zoeken....

Dinsdag 7 april 2015: vandaag begint grijs, grauw en erg winderig. Dat laatste heeft niet zozeer met eten oid te maken, maar met het weersverschijnsel;). Zo jammer als je verjaardag zo regenachtig en grijs begint...maar ach, dat is zo niet belangrijk als je bent waar wij nu zijn! We laten ons wederom niet tegenhouden en bedenken dat we naar de Red Rocks gaan. Dat is een rood gekleurde rotspartij (verrassend genoeg) aan de kust bij Wellington. Het stuk waar wij heengaan behoort ook weer tot een reservaat. In de periode mei- oktober is daar altijd een grote groep zeehonden te vinden.
We gaan aan onze strandwandeling beginnen. Het miezert wat,dus zo erg is dat niet. Nee, nog niet.....
We zijn nog maar net onderweg of de miezer wordt ( zoute) regen. Het waait niet alleen gigantisch hard, maar de regen neemt ook wat meer proportie aan.... Niet zoals je je een strandwandeling voorstelt zeg maar. Maar, natuurlijk gaan we niet terug, nee we zijn eraan begonnen dus afmaken die handel! Ondertussen passeren ons verscheidene malen jeeps met mensen erin die warm en droog zitten en ons vooral erg vreemd en bezorgd bekijken. Moeten we ze helpen, of zijn ze echt gevaarlijk gek geworden?? De meesten moeten (net als ikzelf ook af en toe) gedacht hebben dat we volkomen gek geworden waren, want die reden vriendelijk zwaaiend gestaag door. Geen risico nemen met die lui......
Nu kwamen we toch mooi bij ons doel aan: de Red Rocks. En inderdaad, ze waren rood. Nu kun je denken: dat wist je toch ook wel voordat je hieraan begon?? Klopt, maar de verrassing zat hem in het al dan niet aanwezig zijn van de zeehondjes. We keken onze ogen uit, spottend naar alles wat ook maar enigszins zeehondachtig eruit zag, maar nee, het zat er niet in. We draaiden ons ietwat teleurgesteld om, om aan de heerlijke terugweg te beginnen (veel regen,met een heftige wind TEGEN!! Need I say more??) en ja hoor, helemaal alleen op een rots zat daar toch echt levend en wel een zeehondje naar ons te kijken, alsof hij speciaal voor mijn verjaardag even aan land gekomen was. 'Heeft ze toch nog een beetje een leuke dag'... Nou dat klopte.